ถ้านับเป็นปีก็ผ่านไปเกือบจะ 3 ปีแล้ว
ประสบการณ์ทำงานของผมในตอนนี้เก็บไว้ได้แค่เพียงปีเดียว
ถ้าเทียบกับเพื่อนหลายๆ คนแล้ว
ไปไกลกันหมดละ
ทั้งจบ ป โท ประสบการณ์ทำงาน 3 ปี
มีเงินเก็บ ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ เที่ยวต่างประเทศ
ชีวิตดี๊ดีย์
ทั้งหมดนี้ก็เพราะผลจากที่ทุกคนทำเมื่อ 5 ปี ก่อน
แต่ชีวิตผมมันย่ำอยู่กับที่เกินกว่า 10 ปีแล้ว
เป้าหมายไม่เคยคิด ถึงคิดก็ไม่เคยเชื่อ ว่าจะทำได้
น่าสมเพชตัวเองจริงๆ
เอาเถอะ อดีต ก็คืออดีต
ถ้าผมจะเริ่มต้นใหม่ มันยังไม่สายใช่มั้ย
ภาวะว่างงานมันช่างเจ็บปวดซะเหลือเกิน
แบมือขอเงินพ่อแม่ทั้งๆ ที่อายุ 25 แล้ว มันน่าอายจนอยากตายเลยล่ะ
แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดแล้วจะคิดไปรับผิดชอบคนรักได้อย่างไร
ชีวิตต้องสู้สิ
หนึ่งสมอง สองแขน สองขา ยังอยู่ครบ
ต้นทุนถึงจะเป็น 0 แต่มันก็ไม่ได้ติดลบ
แค่นี้ก็นับว่าดีมากแล้ว
ขอบคุณสิ่งที่มีอยู่
จากนี้ไปต้องทำให้เพิ่มพูนมากขึ้น
เพื่อตัวเอง
เพื่อครอบครัว
เพื่อคนรัก
เพื่อสังคม
เพื่อประเทศชาติ
Life begin at the end
เมื่อเราไม่อยู่แล้ว อยากให้โลกพูดถึงเราว่าอย่างไร?
